ဒီရက္ပိုင္း က်မကို က်န္းမာေရးနဲ႕ပတ္သက္ၿပီး ေမးျမန္းအကူညီေတာင္းၾကတဲ့ထဲမွာ တူညီတဲ့ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကိုပဲ သံုးေယာက္ေလာက္ လာေမးတာကို ႀကံဳရပါတယ္။ လာေမးတဲ့သူေတြကေတာ့ အေျခေနအမွန္ကို သိနားလည္သြားၾကေပမယ့္ ေမးရေကာင္းမွန္းမသိတဲ့သူေတြ၊ မေမးျဖစ္တဲ့သူေတြဟာ မွားယြင္းတဲ့အယူအဆေတြနဲ႕ လမ္းလြဲသြားမွာ စိုးမိပါတယ္။ ဒါနဲ႕ပဲ က်မ ဒီေဆာင္းပါးကို ေရးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
အေၾကာင္းအရာကိုသိရေအာင္ ေမးခြန္းေလးေတြကို ဖတ္ၾကည့္ရေအာင္။
၁။ က်ေနာ္ ART ေဆးအေၾကာင္းကို google မွာရွာပါတယ္။
ၿပီးေတာ့ facebook မွာရိုက္ၾကည့္ေတာ့ ဆရာမေရးထားတဲ့စာ ဖတ္ရပါတယ္။
က်ေနာ္ အခုအဲ့ေဆးသံုးဖို ့လိုအပ္ေနပါတယ္။
ရန္ကုန္ေဆးရံုႀကီးကိုသြားေမးၾကည့္ေတာ့ ေဝဘာဂီေဆးရံုမွာအရင္သြားျပပါတဲ့။
မနက္ျဖန္သြားပီး ေဆြးေႏြးပါမယ္။
ဒါေပမယ့္ ဆယ္သိန္းေလာက္ရွိနိုင္တယ္လဲေျပာတယ္။
အတုအစစ္ေတြလဲရွိနိုင္တယ္ေျပာပါတယ္။
မနက္ျဖန္ဒီစာကိုေတြရင့္ ဆရာမတုန္းက ဘယ္ကေန ေဆးဝယ္တယ္ဆိုတာေျဖထားေပးပါခင္ဗ်ာ ့။
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
၂။ အမေရ တခုေလာက္ေမးခ်င္လို႔ပါ။
မေန႔ည ၈နာရီေလာက္က အိမ္ကိုလာလည္ၾကတဲ့ မိသားစုသံုးေယာက္မွာ ကေလးအေဖနဲ႔အေမက AIDS ႐ွိေနတယ္ လို႔ သိထားတယ္။
ကေလးအေဖက ကြမ္းစားၿပီးပလုတ္က်င္းၿပီးေတာ့ အဲ့ေရခြက္ကို ေဘစင္ေပၚတင္ထားတယ္။ ညီမလည္း ေရခြက္ကို ေဆးလိုက္တယ္။
ညီမလက္မွာလဲ အနာေသးေသးေလး႐ွိေနတယ္။
သူ႔တံေတြးကေနကူးႏိုင္လားဟင္။
အနာက မက်က္ေသးဘူးဆိုေတာ့ စိုးရိမ္လို႔။
အမေရးတဲ့စာထဲကလို ၇၂နာရီအတြင္း ေသာက္ဖို႔လိုမယ္ဆို ဘယ္မွာသြားလုပ္ရမလဲဟင္။
၃။ ဘယ္ကမွန္းမသိတဲ့ ေဖာရိန္နာတစ္ေယာက္ လမ္းမွာ လဲက်တာေတြ႕လို႕ ေဆးရံုပို႕ေပးဖို႕ကူညီပါတယ္။ သူက ေသြးေတြအန္ေတာ့ ဆရာဝန္က က်ေနာ့္ကို ဝိုင္းသုတ္ေပးဖို႕ေျပာတာနဲ႕ ဂြမ္းတစ္ခုနဲ႕ သုတ္ေပးလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီမွာ သူ႕ေသြးေတြက က်ေနာ့္လက္သည္းေအာက္ထဲထိ ဝင္ကုန္ပါတယ္။ သူ႕မွာ ဘာပိုးေတြရွိမွန္းလဲမသိဘူး။ ေသြးစစ္ဖို႕ေျပာတာကိုလည္း လက္မခံဘူး။ က်ေနာ္ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ။ က်ေနာ့္မွာ ေရာဂါပိုးကူးႏိုင္ေျခရွိလား။
ေမးခြန္းေတြဖတ္ၾကည့္ေတာ့ အားလံုးဟာ က်န္းမာေရးဝန္ထမ္းေတြမဟုတ္ဘဲ ျပည္သူေတြထဲကပဲဆို တာေတြ႕ရပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ဒီလို မေတာ္တဆျဖစ္ရပ္ကေန ေရာဂါကူးခံရတာေတြက က်န္းမာေရးဝန္ထမ္း ေတြမွာပဲ အျဖစ္မ်ားပါတယ္။
- လူနာကိုထိုးထားတဲ့ အပ္စူးတာ၊ ဒါမွမဟုတ္ တျခားခၽြန္ထက္တဲ့ ကိရိယာတစ္ခုခုနဲ႕ထိုးမိတာ
- လူနာရဲ႕ေသြးေတြ မ်က္စိထဲစင္တာ၊ ပါးစပ္၊ ႏွာေခါင္းထဲေရာက္တာ
- ေပါက္ၿပဲေနတဲ့၊ အနာရွိတဲ့ အေရျပားေပၚ လူနာရဲ႕ေသြးနဲ႕ ခႏာကိုယ္ကထြက္တဲ့ အရည္ေတြ ထိေတြ႕တာ
ဒါေတြက ေတြ႕ရတဲ့မေတာ္တဆမႈေတြေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဒီလို ျဖစ္တိုင္းလည္း ေရာဂါမကူးေသးပါဘူး။ ေရာဂါကူးဖို႕ဆိုရင္ –
- ဘယ္လိုပံုစံထိေတြ႕တာလဲ
- ထိေတြ႕တဲ့ေသြးပမာဏက ဘယ္ေလာက္လဲ
- ထိေတြ႕တဲ့အခ်ိန္မွာ လူနာရဲ႕ေသြးထဲမွာ ဗိုင္းရပ္စ္ပိုးက ဘယ္ေလာက္ရွိေနလဲ
ဆိုတာေတြအေပၚ မူတည္ေနပါေသးတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ လူေတြေၾကာက္ၾကတာကေတာ့ BCR လို႕ က်မတို႕အတိုေကာင္ေခၚတဲ့ ဘီပိုး၊ စီပိုး၊ HIV ပိုးပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေတြဟာ ကူးႏိုင္ေျခဘယ္ေလာက္ရွိလဲ။
အသည္းေရာင္အသားဝါ ဘီပိုး
တကယ္လို႕ က်မတို႕ဟာ ဘီပိုးကာကြယ္ေဆးထိုးထားတယ္ဆုိရင္ေတာ့ စိတ္မပူပါနဲ႕။ လံုးဝမကူးႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ က်န္းမာေရးဝန္ထမ္းေတြဟာ မျဖစ္မေနထိုးထားသင့္တယ္ ေျပာတာေပါ့။ ကာကြယ္ေဆးမထိုးထားဘူးဆိုရင္လည္း အပ္စူးတာ၊ ရွရာဒဏ္ရာတစ္ခုခုကေန ဘီပိုးရွိတဲ့ေသြးနဲ႕ထိမိမယ္ဆို ကူးစက္ႏႈန္းက ၆ ရာခိုင္ႏႈန္းကေန ၃၀ ရာခိုင္ႏႈန္း ေလာက္အထိရွိပါတယ္။ ဒါေတာင္မွ HBsAg ထက္ HBeAg ဆိုတဲ့ အသည္းေရာင္ဘီပိုးပမာဏရွိမွ ကူးတာပါ။ HBeAg ဆိုတာ ဗိုင္းရပ္စ္ပြားေနၿပီး တျခားလူကို ကူးစက္ႏိုင္တဲ့အေနထားမွာရွိတယ္ဆိုတာကို ျပတာပါ။ HBsAg က ဒီလူနာမွာ ေရာဂါရွိေနတယ္ဆိုတာကိုျပၿပီး ကူးစက္ႏိုင္ေျခကိုေတာ့ မညြန္းပါဘူး။
Mucous Membrane လို႕ေခၚတဲ့ ကိုယ္တြင္းအေရျပားနဲ႕ ပြန္းရာ၊ ဒဏ္ရာေတြကို ေသြးနဲ႕ ခႏာကိုယ္ကထြက္တဲ့အရည္ေတြ ထိေတြ႕မိတဲ့အခါ ကူးစက္ႏိုင္ေပမယ့္ ပံုမွန္ဘာဒဏ္ရာမွ မရွိတဲ့အေရျပားဆိုရင္ေတာ့ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။
အသည္းေရာင္အသားဝါ စီပိုး
စီပိုးကေတာ့ ဒီလိုအပ္စူးတာ၊ ေသြးေပတာေတြကေန ကူးစက္ႏႈန္း ၁.၈ ရာခိုင္ႏႈန္းပဲရွိပါတယ္။ မ်က္လံုး၊ ႏွာေခါင္းနဲ႕ ပါးစပ္ထဲဝင္တာကေတာ့ စီပိုးကူးစက္ႏႈန္းဘယ္ေလာက္ရွိတယ္ဆိုတာ အတိအက်မသိေသးေပမယ့္ ကူးႏုိင္ေျခ အင္မတန္နည္းတယ္ဆိုပါတယ္။ သူဟာလည္း အေရျပားမွာ ေပါက္ၿပဲေနမွ ကူးစက္ႏိုင္တာမ်ိဳးပါပဲ။
ေနာက္ဆံုးတစ္ခုကေတာ့ HIV ပိုးပါ။
HIV ပိုးဟာ အပ္စူးတာ၊ ေသြးေပတာကေန ကူးစက္ႏုိင္ႏႈန္းဟာ ပွ်မ္းမွ်အားျဖင့္ ၀.၃ ရာခိုင္ႏႈန္းပဲရွိပါတယ္။ အေယာက္ ၃၀၀ မွာ တစ္ေယာက္ႏႈန္းေပါ့။ ၉၉.၇ ရာခိုင္ႏႈန္းကေတာ့ ဘာေရာဂါပိုးမွ မကူးစက္ခံရပါဘူး။ မ်က္လံုး၊ ႏွာေခါင္းနဲ႕ ပါးစပ္ေတြထဲဝင္လို႕ ကူးစက္ႏိုင္ေျခကေတာ့ ၀.၁ ရာခိုင္ႏႈန္းပါ။ တစ္ေထာင္မွာ တစ္ေယာက္ေပါ့။ ေပါက္ၿပဲေနတဲ့ဒဏ္ရာေပၚကို ထိေတြ႕မိရင္ ကူးစက္ႏိုင္ေျခကေတာ့ ၀.၁ ရာခိုင္ႏႈန္းထက္ေတာင္ ေလ်ာ့နည္းပါေသးတယ္။ ပံုမွန္အေရျပားေပၚကိုထိေတြ႕မိရင္ေတာ့ ကူးစက္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေပက်ံတဲ့ေသြးပမာဏကလည္း နည္းတယ္၊ ေပတဲ့အခ်ိန္ကလည္း ခဏေလးပဲၾကာတယ္ ခ်က္ခ်င္းေဆးပစ္လိုက္တယ္ဆိုရင္ ဘာမွ စိုးရိမ္စရာမရွိပါဘူး။
ဒါဆို မေတာ္တဆ ေသြးေပတာ၊ အပ္စူးတာ၊ ခႏာကိုယ္ကအရည္ေတြနဲ႕ ထိေတြ႔မိတာေတြ ျဖစ္လာရင္ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ
- အပ္စူးတဲ့ေနရာ၊ ေသြးေပတဲ့ေနရာကို ေရနဲ႕ ဆပ္ျပာနဲ႕ ေျပာင္စင္ေအာင္ ေသခ်ာေဆးပါ။ ဒဏ္ရာကို မညွစ္ပါနဲ႕။
- ၿပီးရင္ အဝတ္သန္႕သန္႕နဲ႕ေျခာက္ေအာင္သုတ္ၿပီး အရက္ျပန္နဲ႔သုပ္ပါ။ ၿပီးရင္ Betadine လို ေဆးထည့္ပါ။
- မ်က္လံုးေတြ ပါးစပ္ေတြထဲဝင္ရင္ေတာ့ ေရဘံုဘိုင္လိုေရရွင္ေအာက္မွ ေရမ်ားမ်ားနဲ႕ ေသခ်ာေဆးပါ။
- ၿပီးရင္ေတာ့ ေဆးရံုမွာ အေၾကာင္းၾကားၿပီး လိုအပ္တဲ့ စစ္ေဆး၊ ကုသမႈေတြရယူဖို႕ လုပ္ရပါမယ္။
Post Exposure Treatment (ေရာဂါပိုးနဲ႕ထိေတြ႕ၿပီးေနာက္ ေရာဂါမျဖစ္ေအာင္ကာကြယ္ကုသျခင္း) အတြက္ ဘယ္လိုေဆးေတြနဲ႕ ကာကြယ္ကုသလို႕ရမလဲ။)
စီပိုး
ဘီပိုးအတြက္ ကာကြယ္ေဆးရွိေပမယ့္ HIV နဲ႕ စီပိုးကေတာ့ မရွိပါဘူး။ ေရာဂါကပိုးရွိတယ္ဆိုတဲ့ ေသြးနဲ႕ ထိေတြ႕မိတယ္ဆိုရင္ေတာင္မွ HIV ပိုးအတြက္က Pos Exposure Prophylaxis ဆိုတဲ့ ကာကြယ္ေဆးေတြရွိၿပီး စီပိုးကေတာ့ မရွိပါဘူး။ စီပိုးကေတာ့ ျဖစ္ျဖစ္ခ်င္းမွာပဲ HCV antibody နဲ႕ အသည္းကထုတ္တဲ့အင္ဇိုင္းဓာတ္ ေတြျဖစ္တဲ့ (alanine aminotransferase or ALT ေတြကို စစ္ရပါမယ္။ ၄ လကေန ၆လ ေလာက္ၾကာရင္ တစ္ခါ ျပန္စစ္ပါ။
ဘီပိုး
တကယ္လို႕ ကိုယ္ထိေတြ႕မိတဲ့ေသြးက ဘီပိုးရွိတယ္ဆိုရင္ေတာ့ အရင္ဆံုး ဘီပိုးကာကြယ္ေဆး ထိုးရပါမယ္။ ထိုးၿပီးသားဆို မလိုပါဘူး။ ျဖစ္ၿပီး ၂၄ နာရီအတြင္းထိုးရပါမယ္။ (၇) ရက္ထက္ေတာ့ ပိုေနာက္က်လို႕မရပါဘူး။ ဘီပိုးကာကြယ္ေဆးကို အားလံုးထိုးၿပီးၿပီဆိုရင္ေတာ့ ၁လ၊၂ လေလာက္အၾကာမွာ ျပန္စစ္ေဆးရပါမယ္။
အိတ္ခ်္အိုင္ဗီြပိုး
HIV အတြက္ကေတာ့ PEP (Post Exposure Prophylaxis) ဆိုတဲ့ ေရာဂါပိုးနဲ႕ထိေတြ႕ၿပီးေနာက္ ကာကြယ္ျခင္း ဆိုတဲ့ ေဆးေတြရွိပါတယ္။ ဒီကုသမႈအေၾကာင္းအေသးစိတ္ကို အလုပ္သင္ဘဝအလုပ္သင္ခဏ ေခါင္းစဥ္ ေအာက္မွာ က်မေဆာင္းပါးအရွည္ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။ ေရာဂါပိုးစဝင္တဲ့ အခ်ိန္ကေန (၇၂) နာရီအတြင္း PEP ေခၚ ART (Anti-retrovial- treatment) ကို ေသာက္ရပါမယ္။ ဒုတိယအဆင့္အေနနဲ႕ က်န္တဲ့ေဆးေတြကို တစ္ေန႕ႏွစ္ႀကိမ္ေသာ္လည္း ေကာင္း၊ တစ္ႀကိမ္ေသာ္လည္းေကာင္း (၂၈)ရက္တိတိ မပ်က္မကြက္ေသာက္ ရပါမယ္။
ေနာက္ၿပီးအေရးႀကီးတဲ့ အခ်က္ကေတာ့ ကိုယ့္ကိုကူးတဲ့ လူနာဟာ ေဆးကုသမႈခံယူေနတဲ့သူလား၊ ေဆးကုသမႈမခံယူထားဘူးလား ဆိုတာ ေမးပါ။ ေဆးေသာက္ေနတဲ့ လူနာဆို က်မတို႕ေသာက္ရမယ့္ PEP ေဆးေတြက တမ်ိဳး၊ ေဆးမေသာက္တဲ့ လူနာဆို PEP ေဆးေတြက တမ်ိဳးျဖစ္လို႕ပါ။ တကယ္လို႕ ေဆးေသာက္ေနတယ္ဆိုရင္လည္း ဘယ္ေဆးရံုမွာ ကုသမႈခံယူေနၿပီး ေဆးေသာက္ေနလဲဆိုတာပါ ဆက္ေမးရပါမယ္။ လူနာရဲ႕ နာမည္နဲ ႕ ကုတ္နံပတ္ေလးပါ ေမးထားလိုက္ပါ။ အဓိကအားျဖင့္ ART ေဆးေတြ ေပးေနတဲ့ ေဆးရံုေတြက ေဝဘာဂီေဆးရံုႀကီး၊ သာေကတေဆးရံု၊ မဂၤလာဒံုေဆးရံုနဲ႕ ရန္ကုန္ေဆးရံုႀကီးက STI clinic ေတြျဖစ္ပါတယ္။ ဥပမာအားျဖင့္ လူနာဟာ ေမာင္ေမာင္ျဖစ္ၿပီး သာေကတေဆးရံုကေန ေဆးေတြေသာက္ေနတယ္ ဆိုပါစို႕။ သာေကတေဆးရံုမွာ ေမာင္ေမာင့္အတြက္ သီးျခားကုပ္နံပတ္တစ္ခု ရွိပါတယ္။ အဲဒီကုပ္နံပတ္ဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ၂ ေယာက္မရွိပါဘူး။ အဲဒီေတာ့ ဒီလူနာရဲ႕ ေရာဂါအေျခအေန၊ ေသာက္ေနတဲ့ေဆးေတြနဲ႕ တိုးတက္မႈရွိ၊ မရွိဆိုတာေတြကို က်မတို႕က အလြယ္တကူ ေလ့လာလို႕ရတဲ့အတြက္ PEP ေဆးေရြးတဲ့အခါမွာလည္း အေတာ္ေလး အေထာက္အကူျဖစ္ပါတယ္။ ေရာဂါအေျခေနတိုးတက္တဲ့လူနာဆီက ကူးစက္ထားတယ္ဆိုရင္ တမ်ိဳး၊ အေျခေနဆိုးတဲ့လူဆီကဆိုရင္ တမ်ိဳး PEP ေဆးေတြကို ေသာက္ရမွာပါ။ ဒီေဆးေတြအတြက္ ေငြကုန္ေၾကးက်ခံစရာမလိုပါဘူး။ အခမဲ့ထုတ္ေပးပါတယ္။
ေဆးေတြက ျပင္းေတာ့ သူ႕ရဲ႕ side effects ေတြကို ခံစားရပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ေတြမွာလည္း ဒီside effects ေတြကို မခံစားရဘူးေျပာသလို တခ်ိဳ႕ကလည္း side effects ေတြ ႀကံဳရပါတယ္။ တပတ္ေလာက္ ေနရင္ေတာ့ side effects ေတြနဲ႕ ယဥ္ပါးသြားတတ္ပါတယ္။ အမ်ားဆံုးကေတာ့ GI side effects ေတြပါ။ အစာအိမ္နဲ႕ အူလမ္းေၾကာင္းမွာေပါ့။ ပ်ိဳ႕တယ္၊ အန္တယ္၊ အစားေသာက္ပ်က္တယ္၊ အစာစားခ်င္စိတ္မရွိဘူး၊ ဝမ္းသြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ မူးတယ္။ မနက္ခင္းႏိုးလာတိုင္း အားအင္ေတြ ယုတ္ေလ်ာ့သလို ေပ်ာ့ဖတ္ေနသလို ခံစားရတယ္။ ဒီေဆးေသာက္ေနတဲ့ကာလ တစ္ေလွ်ာက္မွာေတာ့ အစားေသခ်ာစား၊ ေသခ်ာအိပ္ၿပီး နားနားေနေန ေနတာ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။ တခ်ိဳ ႕ေသာ ဗီတာမင္အားေဆးေတြနဲ႕ PEP ေဆးေတြနဲ႕ မတည့္တတ္ဘူးဆိုေပမယ့္ ဆရာဝန္နဲ႕တုိင္ပင္ၿပီး သင့္ေတာ္တဲ့ အားေဆးေလးေတြနဲ႕ တြဲေသာက္လို႕ရပါတယ္။
PEP ေဆးေသာက္တဲ့အခါ အေရးအႀကီးဆံုးကေတာ့ ေဆးကို အခ်ိန္မွန္မွန္၊ တစ္ရက္မပ်က္ ေသာက္ဖို႕ပါပဲ။ stat dose ကို (၇၂) နာရီအတြင္း တတ္ႏိုင္သမွ် အျမန္ဆံုးေသာက္ၿပီးရင္ က်န္တဲ့ရက္ေတြမွာေတာ့ ကိုယ္ေသာက္ႏိုင္မယ့္ အခ်ိန္မ်ိဳးေရြးျခယ္ေသာက္လို႕ရပါတယ္။ ဥပမာ- မနက္ ၆၊ ညေန၆ လား၊ မနက္ ၇ ညေန ၇လား။ ကိုယ္အဆင္ေျပမယ့္အခ်ိန္ကို ေရြးၿပီး ေန႕စဥ္ အဲဒီအခ်ိန္အတိုင္း (၂၈) ရက္တိတိေသာက္ရပါမယ္။ အတိမ္းအေစာင္းျဖစ္လို႕ မရပါဘူး။ အခ်ိန္မွန္ ေဆးေသာက္ဖို႕ ေမ့မွာစိုးတဲ့အတြက္ ကိုယ္ေဆးေသာက္မယ့္ အခ်ိန္ကို ဖုန္းနဲ႕ျဖစ္ျဖစ္ alarm ေလးေပးထားပါ။ ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ္ေန႕စဥ္လုပ္ေနက် အလုပ္နားမွာ စာရြက္ေလးကပ္၊ စာေလးေရးၿပီး သတိေပးထားလာမ်ိဳး။ ဥပမာ – ေန႔တိုင္း မနက္၊ ည သြားတိုက္ေနက် ေနရာေလးမွာ စာကပ္ထားတာမ်ိဳးေပါ့ေလ။ ဒါမွလည္း ေဆးေသာက္ခ်ိန္ေက်ာ္တာ၊ က်န္တာေတြ မျဖစ္ေတာ့မွာပါ။ တကယ္လို႕ ေဆးေသာက္ဖို႕ေမ့သြားခဲ့ရင္ သိသိခ်င္းမွာ ေသာက္လိုက္ပါ။ ေနာက္တႀကိမ္မွာ ၂ ေခါက္စာ ေပါင္းေသာက္တာမ်ိဳး မလုပ္ပါနဲ႕။ ၿပီးရင္ ကိုယ့္ကို ေဆးထုတ္ေပးတဲ့ ဆရာဝန္ကို ခ်က္ခ်င္းအေၾကာင္းၾကားပါ။
ႀကိဳတင္ကာကြယ္ျခင္း
ဒီလုိေတြ အလုပ္မရႈပ္ခ်င္ရင္ေတာ့ အစကတည္းက သတိထားၿပီး ႀကိဳတင္ကာကြယ္မႈေတြ လုပ္ရပါမယ္။ လူနာနဲ႕ပတ္သက္ၿပီး ကိုင္တြယ္တဲ့အခါ လက္အိတ္ဝတ္ၿပီးမွ ကိုင္တာ၊ ေရာဂါပိုးရွိတဲ့လူနာေတြကို ခြဲစိတ္ရတာဆိုရင္လည္း လက္အိတ္အျပင္ ဝတ္ရံုေတြ၊ မ်က္လံုးအကာေတြ၊ ႏွာေခါင္းစည္းေတြ ေသခ်ာတပ္ဆင္တာမ်ိဳး လုပ္ရပါမယ္။ ဒီလိုမေတာ္တဆမႈေတြႀကံဳေတြ႕လာခဲ့ရင္လည္း စိုးရိမ္စိတ္ေတြနဲ႕ မတုန္လႈပ္ေနဘဲ စိတ္ေအးေအးထားၿပီး အခုေဖာ္ျပခဲ့တဲ့အစီစဥ္ေတြအတိုင္း ေကာင္းမြန္ျပည့္စံုစြာလုပ္ေဆာင္ၾကဖို႕ မပ်က္ကြက္ပါနဲ႕။ အားလံုးက်န္းမာေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစ။
ေဒါက္တာစိမ့္
