မင္နီဆိုးတားတကၠသိုလ္ရဲ႕ ေလ့လာခ်က္အရ အၿမဲတေစ ဆူပူႀကိမ္းေမာင္းေနၿပီး သားသမီးေတြကို လိုအပ္တာထက္ ပိုၿပီး ဆူပူခ်ဳပ္ခ်ယ္ေနတတ္တဲ့ မိဘေတြေၾကာင့္ သားသမီးေတြမွာ အမူအရာေတြ၊ အျပဳအမူေတြပို႐ိုင္းစုိင္းလာၿပီး ပတ္၀န္းက်င္က လူေတြနဲ႔ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရးမွာလည္း ပိုမိုညံ့ဖ်င္းလာတတ္ ၿပီး လူေပါင္းမဆံ့ျဖစ္လာေစတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ မိဘေတြရဲ႕ ဆူပူႀကိမ္းေမာင္းမႈေတြခံရတဲ့သားသမီးေတြက စိတ္တိုစိတ္ ဆတ္လြယ္လာၿပီး သြန္သင္ဆံုးမမႈေတြကို လက္သင့္မခံႏိုင္ဘဲ အာခံဖီဆန္မႈေတြကို အမူအရာ႐ိုင္းစိုင္းျခင္းအားျဖင့္ျဖစ္ေစ၊ ေျပာဆိုတံု႔ျပန္မႈ႐ိုင္းစိုင္းျခင္းအားျဖင့္ျဖစ္ေစ ခ်က္ခ်င္းတုံ႔ျပန္ ေလ့ရွိကာ ဘ၀ျဖတ္သန္းေနထိုင္မႈမွာလည္း တန္ဖိုးမထားဘဲ ေပါ့ေလ်ာ့လာတတ္တာေၾကာင့္ ကေလးေတြရဲ႕ဘ၀ခရီးလမ္းမွာ အခက္အခဲေတြျဖစ္လာရၿပီး မလိုလားအပ္တဲ့ အတားအဆီး၊ အေႏွာင့္အယွက္ေတြျဖစ္ေစတယ္လို႔ ေလ့လာမႈဦးေဆာင္သူ ေဒါက္တာနီကိုးပယ္ရီကဆိုပါတယ္။ ကေလးေတြကို ျပဳစုပ်ဳိး ေထာင္မႈမွာ မိဘေတြရဲ႕အခန္းက႑က အလြန္ကိုအေရးပါၿပီး ကေလးေတြအတြက္ မွားယြင္းတဲ့ရပ္တည္မႈေတြဆီ တြန္းပို႔သ လိုမ်ဳိးမျဖစ္ရေအာင္ မလိုအပ္ဘဲဆူပူႀကိမ္းေမာင္းတာ၊ ဆဲဆို တာေတြမျပဳလုပ္ဘဲ ကေလးေတြရဲ႕ကိစ္ၥရပ္တိုင္း၊ ျပႆနာတိုင္း မွာ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ရွင္းလင္းေျပာဆိုညႇိႏႈိင္းကာ လမ္းမွန္ဆီ တည့္မတ္ေပးဖို႔လိုအပ္ပါတယ္လို႔ ေဒါက္တာနီကိုးပယ္ရီက ဆို ပါတယ္။
◘ (DM, 21.6.18) သံသာ
